Het waddengebied staat ook wel bekend als de kraamkamer van vogels. De ruimte, de stilte en het voedsel maken het een waar walhalla voor ze. Geen wonder dat je als natuurliefhebber hier al gauw vogelspotter wordt. Er is zoveel te zien. Zo ook Folkert Janssens, die ieder vrij uurtje dat hij heeft het liefst buiten doorbrengt. Met een camera om zijn nek en hondje Zeus, een vijfjarige schapendoes, aan zijn zij.
“Ik zoek de rustige plekken op. Natuurgebieden, plekken waar geen mens ooit komt. Want waar mensen komen, komen vogels liever niet. Ik wandel, kijk om me heen en als ik iets zie bewegen kijk ik snel door de lens. En weet je, zelfs als ik geen één mooie foto heb gemaakt, heb ik een fijne dag gehad. Je kijkt anders door zo’n lens. Je ziet alles op een andere manier.”
De wandelingen zijn vaak lang, maar de tijd vliegt wanneer je zo van je omgeving geniet als Folkert doet. “Ik ben soms wel zes uren onderweg, of zelfs 8 als ik nog wat puf heb.” Hij wandelt dan ook liever met een camera om zijn nek dan met eten in een rugzak. “Dat gaat alleen maar in de weg zitten als ik door me door takken en bosjes wil wurmen voor een goed beeld. Maar ik neem altijd wat lekkers mee voor Zeus. Gelukkig is het een makkelijk beestje. Zodra ik mijn camera richt, gaat Zeus zitten”, vertelt de fotograaf. Dan grinnikend: “Behalve bij fazanten… Die vindt ‘ie net wat te interessant.”
Het mooie aan wonen in het waddengebied, is dat je er het hele jaar door vogels kunt spotten. Ieder seizoen weer wat nieuws. Folkert: “In de winter en het late najaar is het eigenlijk het mooist. Je hebt dan geen blad aan de bomen, waardoor je de vogels goed kunt zien. En op het strand zijn dan grote aantallen steltlopers, grutto’s en kanoetstrandlopers te vinden.”
De spotter heeft ook best een paar favorieten. Vogels die veel voorkomen, maar voor een goede kijker heel speciaal kunnen zijn. “Kluten en kiekendieven, daar word ik heel blij van. Wat ook écht mooi is: kauwtjes voeren! Dat zijn heel intelligente beesten. Die kijken je dan aan met felblauwe oogjes en je ziet ze inschatten of ze wel of niet wat van je kunnen verwachten. Al hebben we ook flink overlast van ze, hier op het eiland. Ze pikken nogal vaak broden in het dorp.”
Het gaat hem in ieder geval niet zozeer om hoe zeldzaam een vogel is (“ik fotografeer net zo lief een koolmees als een andere vogel”) maar meer om wat ‘ie doet of hoe het beestje kijkt. Zijn foto’s bewijzen dat. Stuk voor stuk kijken de vogels eigenwijs de camera in. Het zit hem volgens Folkert in de interactie. Vogels die op elkaar reageren. Of op mensen. “Je zou het niet zeggen, maar meeuwen kunnen allemachtig brutaal kijken. Heel fotogeniek. Ik kan helemaal genieten als een kind in een patatje hapt terwijl een meeuw eraan komt racen om een stukje te pikken. Dat is ook vogelspotten. Je moet gewoon goed opletten.”
